Protel

Protel, protel grzywiasty, hiena grzywiasta (Proteles cristata) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny hienowatych. Jedyny przedstawiciel rodzaju Proteles.

 

Występuje wyłącznie na kontynencie afrykańskim. Gatunek rozbity jest na dwie odseparowane populacje. Jedna zamieszkuje południowa Afrykę (RPA, Namibia, Botswana, Zimbabwe, południowa Angola, południowa Zambia i południowo-wschodni Mozambik). Druga występuje bardziej na północ (centralna Tanzania, północno-wschodnia Uganda, Kenia, Somalia, Etiopia, Sudan, aż do południowej granicy Egiptu). Zamieszkuje otwarte, trawiaste obszary z odosobnionymi zagajnikami i zakrzaczeniami. Znajdywany jest także na sawannach i obszarach górzystych, ale nigdy w lasach i na pustyni.

Jest ssakiem średniej wielkości o masie od 8 do 14 kg i długości 80-105 cm (ogon – do 30 cm). Jest mniejszy od innych hien co pozwala na jego łatwą identyfikację. Ponadto w odróżnieniu od innych hien mają po pięć palców na przednich łapach. Samice są tej samej wielkości co samc

Protel ma gęste futro z szorstkim podkładem o barwie żółto-białej, szarej i rudawej z ciemnymi pasami. Na grzbiecie występuje pięć poprzecznych czarnych pasów oraz ciemna biegnąca wzdłuż grzbietu grzywa, która jeży gdy zwierzę chce się wydać większym niż jest. Podobne pasy występują na nogach zwierzęcia i jego szyi. Sierść w części twarzowej jest krótka i jasna, na reszcie ciała długa. Sam pysk jest ciemnobrązowy i wyraźnie odcina się od pozostałej części głowy. Pysk jest mocny z uzębieniem typowym dla drapieżników, ale jego zęby trzonowe często są zredukowane i ich liczba jest zmienna. Uszy i oczy są bardzo duże w stosunku do wielkości zwierzęcia. Ma bardzo szeroki język, który wytwarza lepką ślinę używaną do łowienia termitów.

Protel

Panda mała

Słodka panda czerwona bardziej przypomina szopa niż niedźwiedzia. A jednak należy do drapieżników niedźwiedziowatych. Jej domem są obszary południowych Chin, północnych Indii i Nepalu. Ssak ten zachwyca swoją urodą - ma figlarną na wpół kocia mordkę, miękką rudą i czarną sierść oraz wspaniałą pręgowaną kitę. Panda mała jest zwierzęciem nocnym i większość dnia przesypia. W Chinach zwana jest "ognistym lisem". To właśnie ten zwierzak był inspiracją dla twórców przeglądarki internetowej Firefox.

Lemur

Lemur to zwierzę, które stało się niemal symbolem Madagaskaru. Te niezwykłe ssaki przypominają skrzyżowanie kota, psa i wiewiórki. Ich nazwa pochodzi z łaciny - "lemures" - i oznacza "duchy nocy". Lemury zawdzięczają ją odblaskowi oczu charakterystycznemu dla nocnych gatunków tych zwierząt. Lemury przetrwały tylko na Madagaskarze dzięki jego izolacji. Małe gatunki lemura prowadzą nocny tryb życia. Większe są aktywne za dnia. Dieta lemurów składa się z roślin i owoców. Nie gardzą też owadami i małymi kręgowcami. Lemury porozumiewają się za pomocą różnych dźwięków - niektóre przypominają odgłosy wielorybów i policyjną syrenę,

Pręgowiec amerykański

Pręgowiec amerykański to gryzoń z rodziny wiewiórkowatych. Żyje licznie we wszystkich wschodnich stanach USA i na południowym wschodzie Kanady. Trochę przypomina chomika. Zapasy jedzenia też gromadzi w torbach policzkowych. To zwierzątko prowadzące w zasadzie samotniczy tryb życia. Wyjątkiem jest okres godowy. Choć pręgowiec żyje w lasach i umie się bardzo zwinnie wspinać, na drzewa wchodzi bardzo rzadko. Żyje najczęściej na ziemi, a podczas leśnych wędrówek wydeptuje sobie stałe trasy i ścieżki. Gryzoń zainspirował twórców filmu "Alvin i Wiewiórki", gdzie wcale nie występują wiewiórki, tylko właśnie pręgowce.

Saimiri

Saimiri to półkilowe małpki z rodziny płaksowatych, żyjące w gęstych, wilgotnych lasach deszczowych północnych i środkowych obszarów Ameryki Południowej. Małpki mają duże osadzone blisko siebie oczy i duże owłosione uszy, podobne do ludzkich. Charakteryzuje je bardzo złożona struktura społeczna. Każda grupa skupia około 20-30 osobników i ma swoją własną hierarchię. Co ciekawe, poza sezonem godowym bezdzietna samica często nawiązuje bliższe relacje z inną, mającą dzieci, służąc pomocą jako "ciocia". Saimiri żywią się liśćmi, owocami, kwiatami i owadami. Małpka saimiri znana jest z filmu o Pippi Langstrumpf.

Koala

Koala wygląda jak mały przytulny miś. Tymczasem wcale nie jest misiem, a torbaczem, który wychowuje potomstwo w torbie, tak jak jego najbliższy kuzyn - kangur. Podobnie jak on, żyje na wolności wyłącznie w Australii i na kilku otaczających ją wyspach. Po ziemi porusza się niezgrabnie, kołysząc na boki na krótkich, przysadzistych nóżkach. Ma senne, okrągłe oczy, a z uszu sterczą mu kosmyki. Jego miękkie, gęste futro sprawia, że miałoby się ochotę go przytulić. Koala prowadzi nadrzewny tryb życia. Całe dnie przesypia w koronach eukaliptusów. Na ziemię schodzi tylko wtedy, kiedy chce przejść na inne drzewo. Słodki śpioch.

Dodatki na bloga

Abymstoma meksykańska

Ambystoma meksykańska to gatunek endemiczny. Oznacza to, że można go spotkać tylko w ściśle określonym rejonie świata. W tym przypadku jest to Meksyk, a dokładnie jeziora położone na południe od stolicy tego państwa. Ambystoma to drapieżny płaz. Trzy wypustki dokoła jego głowy to skrzela. Cechą charakterystyczną gatunku jest zdolność do rozmnażania w postaci larwalnej. Zwierzę to prowadzi nocny tryb życia - poluje na małe zwierzęta wodne. Pomagają mu w tym szczątkowe zęby.

Chat

Gada teraz:

Dodatki na bloga

Piesek preriowy

Nieświszczuk, zwany też pieskiem preriowym występuje w Ameryce Północnej i Środkowej. Zwierzęta te nie są spokrewnione z psami, jak wskazuje na to ich nazwa, ale z wiewiórkami. Nazywane są pieskami, bo w chwili zagrożenia wydają odgłosy podobne do szczekania, a preriowymi dlatego, że zamieszkują prerie. Te nieduże gryzonie kopią nory pełne tuneli i komór, w których potrafi mieszkać nawet kilkanaście tysięcy dojrzałych i młodych osobników. Mieszkają w koloniach, nazywanych "miastami". Są roślinożerne. Kolonia skupiająca 25000 nieświszczuków zjada podobno tyle pożywienia, co 100 krów lub 800 owiec, przez co od wielu lat gryzonie te są tępione przez farmerów uważających je za szkodniki. Pieski preriowe spotkać można m.in. w Parku Narodowym Badlands w południowo-zachodniej części stanu Dakota.

Pantera na spacerze

Leniwce

Leniwce to bardzo intrygujące zwierzęta, którym niektórzy z nas zazdroszczą trybu życia. Mieszkają w lasach Ameryki Środkowej i Południowej. Cały dzień spędzają prawie nieruchomo, wisząc na gałęziach drzew do góry nogami. Jedzą liście z jednego drzewa dotąd aż się skończą i dopiero wtedy zmieniają miejsce. Leniwce potrafią obracać głowę prawie dookoła siebie, nie poruszając reszty ciała. Są bardzo łagodne, zachowują się tak, jakby wszystko robiły przez sen i tak pewnie jest w rzeczywistości, bo przesypiają większość dnia. Na ziemi nie czują się zbyt dobrze. Długie pazury i przednie kończyny przeszkadzają im w chodzeniu. Futerko leniwców składa się z grubych, ostrych włosków, na których rosną zielone glony. To wspaniały kamuflaż, chroniący przed drapieżnikami. 

Wyrak filipiński

To małe zwierzątko z ogromnymi oczami to wyrak filipiński. Należy do drapieżnych ssaków naczelnych. Ma od 15 do 18 cm wysokości. Za dnia leniwie i prawie bez ruchu siedzi na gałęziach, nocą poluje. Krótka szyja jest bardzo zwrotna i umożliwia obrót głowy prawie o 180 stopni. To niepozorne zwierzę ma świetną skoczność, maksymalnie nawet do 6 m. Co ciekawe, wyraki mają świetny wzrok i słuch. Turystów hipnotyzują obojętnym, ale jakże przyciągającym spojrzeniem...

Agama

Agama to gatunek jaszczurki. Zamieszkuje tereny Australii i Nowej Zelandii. W chwili zagrożenia rozkłada kolorowy kołnierz - to fałd skórny, który później opada na jej ramiona. Aby odstraszyć przeciwnika zwierzę rozwiera też najeżoną kłami paszczę. Agamę można rozpoznać również po charakterystycznym sposobie poruszania się - kiedy zamierza atakować zaczyna biec (trochę zabawnie) na dwóch tylnych łapach.

Delfin

Delfin – ogólne określenie wodnych ssaków z rzędu waleni, z rodzin delfiny oceaniczne i  delfiny słodkowodne, obejmujące średniej wielkości walenie charakteryzujące się wydłużonym pyskiem i obecnością melonu.

Zamieszkują morza obu półkul i wiele rzek strefy równikowej. Często przebywają w stadachod kilku do kilkuset osobników, o wyraźnie zaznaczonej hierarchii. Odbywają dalekie wędrówki. Mają zdolność do echolokacji,a przynajmniej jeden gatunek  także do elektrorecepcji. Porozumiewają się za pomocą dźwięków, określanych jako język delfinów.

Delfin śpi, unosząc się w wodzie na głębokości około 50 cm, z jednym okiem otwartym .Oddycha wynurzając się co 30 sek. na powierzchnię, nie budząc się. Delfiny często polują ławicami. Czasami nawet polują z rekinami. Żywią się rybami, kalmarami i skorupiakami. Ich głównym naturalnym wrogiem jest orka.

Delfiny są zwierzętami społecznymi. Według współczynnika encefalizacji inteligencja delfina wynosi 4–5 i jest wyższa niż u szympansa (dla porównania inteligencja według tego kryterium dla człowieka wynosi 7, a szympansa 2,5). Tresuje się je do sztuczek w delfinariach. Zdarza się, że pomagają innym delfinom, rannym lub chorym, a czasami nawet człowiekowi. W Indiach delfiny otrzymały prawny status „non human person” czyli osób poza ludzkich, co m.in. powoduje prawne sankcjonowanie ich prawa do wolności.

Tworzenie dużych społeczności pozwala delfinom uniknąć ataku drapieżnika, przede wszystkim rekina. Samice ze swoimi młodymi otoczone są szczególną ochroną, ponieważ zawsze znajdują się wewnątrz stada.

Gepardy

Ciało geparda jest smukłe i wręcz idealne do krótkodystansowych i intensywnych biegów. Gepard potrafi osiągnąć prędkość do 112 kilometrów na godzinę. Jednak taką prędkość jest w stanie utrzymać tylko na odcinku 400 metrów. Pysk geparda, w odróżnieniu do reszty jego sierści, nie ma plam, lecz dwa czarne pasy biegnące od oczu do kącików ust, które zwane są „śladami łez“. Jego losy są bardzo smutne: około 10.000 lat temu wyginęła prawie cała populacja gepardów. Przeżyło wówczas zaledwie kilka osobników, od których wywodzi się cała ich dzisiejsza pula genowa. Ten fenomen, określany jako „efekt wąskiego gardła“ i oznacza silne genetyczne zubożenie przy jednoczesnym nagromadzeniu wad genetycznych. Wymienić należy tutaj również wysoki wskaźnik śmiertelności młodych osobników, rywalizację z innymi drapieżnikami i zagrożenie ze strony ludzi. Gepard podzielił los lwa, lamparta i afrykańskich dzikich psów. Przedstawiciele tego gatunku również są sukcesywnie truci, zabijani i łapani przy użyciu okrutnych sideł i potrzasków.
Gatunek zagrożony według Czerwonej Listy ICUN – pilne badania naukowe w celu zachowania gatunku:

Według Czerwonej Listy ICUN gepard został zaklasyfikowany jako gatunek zagrożony. Optymistyczne szacunki mówią o sumie 12.000 wszystkich osobników żyjących niemal wyłącznie w południowej Afryce. Rzadko można napotkać geparda w parkach narodowych, zdecydowanie częściej natomiast na użytkach rolnych. Gepard może tutaj uniknąć konkurencji ze strony swojego najzacieklejszego rywala - lwa, przy którym ma on niewielkie szanse przetrwania. Jednak życie w tym środowisku często jest przypłacane śmiercią gepardów.
To sprawia, że ta niewielka ilość zwierząt żyjących w parkach narodowych jest jeszcze cenniejsza i jeszcze bardziej zasługuje na ochronę. Gepardy muszą wprawdzie tutaj konkurować z innymi drapieżnikami, które często kradną im z trudem schwytaną zdobycz, lecz przynajmniej człowiek nie może zrobić im żadnej krzywdy. Spis dzikich zwierząt przeprowadzony przez naukowców SAVE w rezerwacie Central Kalahari Game Reserve w Botswanie wykazał, że żyje tam przynajmniej ośmiu przedstawicieli tego gatunku.
Aby dowiedzieć się więcej na temat każdego osobnika tej niewielkiej populacji, dwa gepardy zostały wyposażone w obroże z nadajnikami satelitarnymi. W ten sposób naukowcy zdobywają cenne informacje, między innymi na temat migracyjnego zachowania tych zwierząt. Na podstawie uzyskanych danych, fundacja SAVE będzie mogła w przyszłości opracować długotrwałe środki ochrony środków gepardów żyjących na obszarze Kalahar oraz poza nim.

Niedźwiedź Polarny

Niedźwiedź polarny, niedźwiedź biały – gatunek dużego ssaka drapieżnego z rodziny niedźwiedziowatych, zamieszkującego Arktykę. Jest drapieżnikiem szczytowym w zasięgu swojego występowania. Grube futro i warstwa tłuszczu chronią go przed zimnem. Włosy tworzące sierść niedźwiedzia są półprzezroczyste; sierść jako całość ma zazwyczaj kolor biały lub kremowy, przez co umożliwia zwierzęciu dobry kamuflaż. Skóra ma barwę czarną. Niedźwiedź polarny ma krótki ogon i małe uszy, co pomaga mu redukować utratę ciepła. Stosunkowo mała głowa i długie, zwężające się ku tyłowi ciało nadają mu opływowy kształt przydatny do pływania. Jest ssakiem prowadzącym niemal morski tryb życia, potrzebującym do przetrwania jedynie kawałka pływającego lodu i żywności znajdowanej w wodzie, oraz miejsca do urodzenia i odchowania młodych. Jego systematyczna (łacińska) nazwa Ursus maritimus oznacza „niedźwiedź morski”. Przystosował się do życia na lądzie, morzu i lodzie.

Naukowcy i klimatolodzy uważają, że zanikanie lodu morskiego w wyniku globalnego ocieplenia może być znaczącym czynnikiem zmniejszającym możliwości przetrwania tego gatunku jeszcze w ciągu XXI wieku. Systematyczne badania prowadzone przez International Union for the Conservation of Nature w latach 2005-2009 wykazały, że w 8 z 19 znanych subpopulacji niedźwiedzia polarnego liczba osobników spadła, w 1 wzrosła a w 3 była stała. Brak jest danych wystarczających do zaklasyfikowania pozostałych siedmiu.